Han likte så godt denna årstida. Det var ei tid som fekk en te å se framover. Det va ei tid då en planla neste årstid med optimisme og godt humør. Han likte ikkje så godt hagearbeid, og det bar tomta hans preg av. Han hadde budd i dissa husene i heile si tid, heilt frå han va guttonge. Foreldra hans fløtta hit og bygde huset då han var rondt skulealder.
Mor til Gamlingen va glad i å stelle i hagen. Då han va liten sto det titt i titt med fargerike blomster langs med husveggen. Nå vekste der bare ugras og gulgutter. Gamlingen likte gulguttane. Han totte dei så ut som små rampete guttongar med bustete hår, og gult va den finaste leten han visste om.Han tusla bort te postkassa si for å hente reklamen. Han stilte seg på teene for å få kikka heilt i bunnen av kassa. Av og te hendte det der konne ligge et brev heilt nederst, men ikkje i dag. Han kikka fort gjennom nåke av reklamen og totte der va ugoskjelig mykje vas folk kom se te å kjøpe. Det nærma seg 17.mai, og det konne se ut som om folk ikkje konne komme gjennom den dagen uten fløyter, servietter og mykje anna lort i rødt, kvitt og blått, produsert i Kina.
Han konne ennå hokse som det va i går, den første gongen han gikk i 17.mai tog. Faren hans hadde vært nedi bygda ein gong tidligere på 17.mai feiringa og hadde fortelt om unger, leik, prominente folk som prest og lensmann som holdt store taler, og kaker og skroll.Han fekk et flagg av mor si før dei skulle gå i toget, og han fekk klar beskjed om at det skulle ikkje subbe i bakken, men viftast med høgt te værs slik at alle konne se det. Han va så kry av det flagget. Dei hadde øvd heime på fleire sanger, og han likte så godt å synge «Vi ere en nasjon vi med» at den konne han utenat ennå. Den gongen gikk dei heimaté og ned te Mostad. Der møtte dei alle dei andre i bygda, også gikk dei i samla flokk ned te Gjerstadheimen. Det va ein dag mange blei sårbeina, for finskoa va’kje nåke å gå langtur med. Og når dei kom tebake til Lunden skule åt dei is, kake og drakk brus. Det va ikkje ofte ungane fekk brus, men på 17.mai fekk dei ei flaske eller to. Han konne hokse at han nøyt hver dråpe. Nå hadde dei jo korps og greier i 17.mai toget. Han va kje så glad i hornmusikk, men det blei jammen med høytidelig når dei marsjerte så staselig i like uniformer.
«Står du her og dagdrømmer?» sa plutselig et kvinnfolkstemme med sida han. Han beit tennene sammen, grøste litt på ryggen før han snudde seg. Han visste godt kem det va. Det va nabokjerringa. Han konne ikkje fordra det kvinnfolket. Ho hadde fløtta hit for et par år sida for ho va lei av å bu i byen. Ho ville bu landlig og tilbaketrukket og «kjenne på røttene sine».
Har du hørt nåke så dumt? Hvem i holaste heia gikk og kjente på røttene sine?? Ho gikk alltid i kleer med sterke farger, og bestandig hadde ho et stort rødt sjal over skuldrene. Og ho la seg opp i absolutt alt ho ikkje hadde nåke med. Som at han tømte nattbøtta si bak uthusa. Det va’kje nåke kjerringpipa hadde nåke med, om han måtte pisse om natta. Og det va’kje bestandig like lett å rekke ut på utedassen. I alle fall ikkje når det va kaldt og glatt. Han hadde hatt et par uhell med det, og derfor hadde han rigga se te med ei bøtte inne, te nattesbruk. Han meinte på at det va’kje nåke den fargesprakans gaupa der hadde nåke med.
«Var det noe post i dag?» spørte den nysgjerrige røya. Gamlingen hadde et svar på tunga, men tok se i det, og grynta til svar. Skulle ho nå legge seg opp i det au, om han fekk post eller ei. Han hadde mest lyst til å sei at fanposten hans kom i ei eiga levering litt seinare, så han henta bare det han konne bære med seg nå, men han tidde.
«Det er en nydelig tid vi går i møte nå» fortsatte spetakkelet. «Det er så deilig å høre fuglene synge, og se på løvet spretter på trærne. Syns ikke du?» Gamlingen kjente at han blei uvel av å høre på den overoptimistiske jåla som romantiserte alt ho så. Du ser jo ikkje at lauvet spretter. Du registrerer at det kommer meir og meir fram. Men den som hadde tid te å sitte å glo på lauvet som spratt, hadde vel tid te å fantasere og romantisere au.
«Jeg har akkurat bakt søsterkake» fortsatte kvinnfolket. «Jeg har aldri bakt det før, men jeg fikk oppskriften av han som er verdensmester i å bake søsterkake, så da måtte jeg jo prøve» kakla ho videre. «Vil du være med bort å smake?» Han kjente på ein begynnans haueværk av detta skravleverket, men tanken på søsterkake gjorde han litt svak i sjela. Ja ja han konne nå ta ein liten tur. Han va litt nysgjerrig på åssen ho hadde stelt det te der borte, for han hadde ikkje vore der etter at ho fløtta inn. Han som budde der før var ein barndomskamerat av Gamlingen. Dei hadde vekse opp sammen og arbedd sammen i mange år. Det blei så tomt når han reiste. Og så fekk han dette juletreet som nabo istaen for.
Mens dei gikk bort te huset gikk kjeften i ett på kvinnfolket. Ho preka om så mykje at han blei haugalen, og før han visste ordet av det va dei kommen inn på kjøkkenet. Ho tok tak i akslene hans og skuvde han ned på ein stol. Ho fant fram kaffikoppar og asjettar mens ho fortelte om alt ho hadde gjort med huset etter at ho fløtta inn. Ho hadde måla veggane og bytta belegg på golvene. Eller ikkje ho sjøl då, men dei trivelige snikkerane te han i Rønningen. Mannen te bakeren. Det var der ho hadde møtt verdensmesteren i søsterkakebaking og fått denne oppskrifta. «Han var en herlig, søt og bedårende mann» sa kjerringa. Gamlingen holdt på å sette kaffien i halsen, for han visste ikkje om nåke mannfolk som ville satt pris på å bli beskrevet som bedårende. Og så sa ho bedååårende sånn som gjersdølinger preka når dei herma etter byfolk. Og verdensmester i søsterkakebaking… Du store mi tid for titlar ein konne få.
Så satte ho fram søsterkaka. Gamlingen visste ikkje hå han skulle sei. Han stirra med vantro på den skalken som sto på bordet. Kjerringa sto og trippa forventningsfullt på kjykkengolvet og venta tydeligvis kjyt. «Har du baka dette før» spørte han? Kjerringa rista på haue og fniste. Ho trudde tydeligvis at ho hadde gjort et godt stykke arbeid. Gamlingen tok kniven og skar av et stykke. Den va sprø som kavring. Han tok et bet og kjente at kaka vaks i kjeften. Han prøvde å ta ein sik av kaffien for å i det heile tatt være kar om å få svelga dette ned. «Hva syns du? Var den god?» Gamlingen kremta, tok ein ny kaffislurk mens han vurderte om han skulle være ærlig eller vennlig. Han bestemte seg for det første. «Detta konne du ikkje. Den va så kjørr at e va redd for struping, og ikkje va der nåke smak i kaka heller. E du sikker på at du har følt oppskrifta?» Kjerringa så ut som han hadde gitt ho ein midt på kjeften. Augene blei blanke, og gamlingen angra på at han ikkje hadde vokta orda sine meir.
«Smakte det ikke godt? Å nei, jeg beklager så mye!! Guri min, og jeg som trodde jeg hadde bakt Gjerstads nasjonalkake, og at nå kom du til å bli glad.» Gamlingen kjente at den dårlige samvittigheten kraup opp i bringa og han blei rød i kinna. «Kansi du ikkje har fått den rektige oppskrifta? Eller kansi du har lest feil?» prøvde han å trøste og håpa å få kjerringa på bedre humør. Ho kvakk te og gikk og henta oppskrifta. «Jeg er sikker på at jeg blandet alt riktig. Og jeg stekte den akkurat som det står her»
Gamlingen smilte til kjerringa, og prøvde å trøste. Han kunne ikkje hjelpe ho med å finne feilen. Baking hadde han aldri drevet med. Han bare likte godt å ete det som blei stella istand – bortsett fra detta håpløse greiene han hadde fått servert nå. «Kansi du får spøre Gjerstadbakeren om råd» foreslo han. Kvinnfolket rista på haue. Det var tydelig at ho ikkje kom se te å innrømme for de profesjonelle at ho hadde mislykkas så duglig. Ho tok et bit av kaka sjøl, for å verkelig få bekrefta at det var så ille som gamlingen sa. Ho vrei på kjeften og grein på nasa. Så sprutte ho i å le. «Den smaker heilt forferdelig» lo ho, og gamlingen måtte le med. Han reiste seg og takka for kaffien. Han måtte heim og strekke ryggen litt kjente han. Det nærma seg den tida på dagen då han hadde kvilen sin. Etter hvert som alderen kom krypans merka han at det var godt med ein liten tur innom divanen sånn ront meddagsbel. Kjerringa fulgte han til døra, og takka for besøket. Ho beklaga igjen at ikkje kaka var etans, men ho fekk prøve seg på noe anna bakst. Kanskje han ville komme bort igjen hvis ho laga Gjerstadkling? Gamlingen så skeptisk på ho, men mumla at det konne jo kansi hende. Han håpa det blei lenge til.
Dagen før 17. mai tok han mopeden ned for å handle. Han la merke til at der var kommet skilt med verkstedet at dei hadde fløtta. «Flyttet» stod det bare på ei svart tavle. Han lurte felt på henne dei hadde fløtta hen. Det hadde vært så god hjelp å få sist han va innom. Mostadjordene var grøne og fine, men han konne fortsatt se spor etter gravearbeidet frå i vinter. Han tenkte på den grusomme ulykka som hadde vært. Den unge driftige karen frå Myra som omkom. Der va’kje nåke meining i slikt. Han likte så godt den gilde karen, som heilt frå han va liten hadde vært et arbeidssomt og flink mennesk. Han hadde hjulpet han mange gonger, både med brøyting og ved. Dei beste går først, sa folk bestandig. Hvis det var sant, så lurte han på å gammal han sjøl kom te å bli.
Nede med kjørka og Almuestaua var det begynt å pøntast te 17.mai. Bjørkekvister va satt opp alle veiar, og bygda såg ut som der va tatt storreingjøring. På Prix va der mykje folk, og han helste på fleire kjente. Nåka jentunger satt på utsida sminkesalongen og åt is. Dei fniste og lo av nåke dei las på telefonen. Gamlingen skjynte ikkje så mykje av dei nye telefonane, men dei konne visst finne ut alt maulig via ein telefon nå om dagen.
Ein gong hadde han sett ein guttonge som sto på bensinstasjonen og ba. Gamlingen hadde tenkt at det va ein merkelig plass å snakke med vår Herre, men det hasta kansi. Når gamlingen hadde vært inne å betalt hadde guttongen snudd se, å gamlingen fekk se at han stod og kikka på ein telefon. Han ba ikkje, han bare glodde ned på ein skjerm. Gamlingen lurte på om guttongen i det heile tatt fekk med seg at det var fint vær ute, og at det var den dagen osane møttas i Gjerstadvannet. Det var ein merkedag som gamlingen alltid blei i godt humør av.
Han kom ut frå butikken og pakka varene på mopeden. Han hadde kjøpt Napoleonskake og den måtte han være veldig forsiktig med, så han ikkje måtte ete kaka i et sarv når han kom heim. Han hadde nesten fått på alle varene, då heile mopeden hans kvælva. Han slapp nåka gloser, og kjente forfjamselse, forbannelse og fortvilelse på ein gong. Han kikka på jentungane og venta på at dei skulle begynne å fnise endå meir, eller ta opp telefonen og ta bilde av den domme gamle mannen. Han følte seg så utrulig dom og klønete. Men jentene lo ikkje. Dei kom springans bort og begynte å pele opp varene hans. «Å nei, så uheldig du var» sa den eine jenta. Dei trakk ikkje på smilebåndet ein gong, men kikka på gamlingen med medfølelse i blikket. «Jeg tror det gikk fint med varene dine» sa den andre og løfta forsiktig opp napoleonskaka. Han syns han dro kjensel på jentene, men dei hadde strekt se så at han tok dei ikkje igjen med det same. Men dei va nå så like mødrene sine at dei konne vore klona. Han smilte te dei, og takka veldig for hjelpa. Nå lå varene fint pakka bak på mopeden og Napoleonskaka var forsiktig lagt på toppen. Han knepte igjen slik at dei lå trygt på returen. Jentene sa «Kjør forsiktig» smilte og gikk tilbake til telefonane sine. Gamlingen smilte i skjegget. Han syns ungdommen i dag va gilde ungdommer. Han va kje slik ein særing som meinte på at alt va bære i gamle dager, og at ungdommen va nåka lortunger. Nei, han syns dei va utrulig høflige og gilde. Godt oppdrat va dei.
Då han kom heim rødda han på plass varene, kokte seg en kaffiskvett og lurte på om han skulle begynne på kaka i dag. Han kom te at det fekk vente te i mårra, når det var den store dagen. Han skulle akkorat te å strekke se litt på divanen då det banka på døra. Han kvakk først, for han pleide ikkje ha mykje besøk, men så blei han irritert for at nåken kom idet han skulle ta middagskvilen sin. Han tusla mot døra, og i det han skulle ta i håndtaket hørte han det grusomt skingrande målet på nabokjerringa; «Halloooo, det er bare meg» Han stoppa i gangen og banna inni seg. Hå va det den burugla ville nå! Konne han bare lest som han ikkje va heime? Han stod musestille i gangen. Då gurgla det igjen frå kvinnfolket «Jeg så du kom hjem på mopeden i sted. Og jeg ser skyggen din i gjennom vinduet i døra. Lukk nå opp din søte tøysekopp». SØTE TØYSEKOPP! Han blei så hissig at han reiv opp døra.
Før han rakk å sei et ord fortsatte kvinnfolket; «Du jeg har tenkt at i morgen, på 17.mai så skal vi to dra ned og se på toget og få med oss feiringen! Den er jo på Gjerstad skole i år, så da har vi ikke lang vei. Jeg tar bilen, så kan du sitte på. Har du 17.mai klær? Hvis ikke så gjør ikke det noe. Gjersdølingene bryr seg ikke så mye om hvordan eksteriøret til menneskene er, men interiøret. Ikke sant? Jeg gleder meg så til å treffe alle de flotte menneskene som bor her. Kanskje jeg blir kjent med noen nye også. Hva tror du? Og så selger de sikkert søsterkake, så da kan vi smake på en som ikke er ødelagt som min» lo kjerringa. «Da sier vi det sånn. Jeg henter deg litt over ni. Å jeg gleder meg så!! Men nå skal ikke jeg forstyrre deg mer. Men da sees vi i morgen. Og du, det er kanskje på tide å klippe seg litt og i alle fall rydde litt i øynebrynene dine.» Kjerringa tok den ene hånda si bort og rufset i det venstre augebrynet hans. Han mista heilt munn og mele av detta helsikas kvinnfolket, og før han rakk å protestere og fortele ho at ho konne heller passe på sine egne kleer, og kløppe sitt eget ragg, så va ho på vei ut av tona.
Han smelte igjen døra og va så forbanna at han trampa hardt i golvet. Å i alle verdens dager gikk det av det kvinnfolket!! Komme her å kommandere han, og og og … nei NÅ altså! Trudde ho at for det om han hadde smaka på den isoporbeten ho kalte søsterkake, så va dei liksom på hels? Og reise på 17.mai med den ugla der! Han hadde ikkje vore på 17.mai feiring på 40 år, og han hadde ikkje tenkt å begynne med det der igjen! Det var for ungane, ikkje for slika gamlinger som han. Han va så blitt så urven at han henta seg et glass og tømte i den siste skvetten av den brune flaska han kjøpte føre jul. Han satt med kjøkkenbordet og kikka ut vinduet. Åssen i hole skauen skulle han sleppe onna med detta. Han visste at der måtte mykje diskusjon te for at den kjærringskreppa skulle la han få bli heime. Han følte se sannelig ikkje trygg på at ho ikkje kom te å bære han med seg ut i bilen hvis han nekta. Ho va så bestemt og han skulle ønske han ikkje va så redd for dissa myndige kvinnfolka.
Då ringte det på døra igjen. Han spratt opp. Hvis det va det hersens kvinnfolket igjen så skulle han fortele ho å hans syns om slik kommandering! Skvetten av det brune brennvinet hadde varma opp litt mot i kroppen hans, så nå skulle han sei hå han meinte. Han røska opp døra, og kvakk te då han så jentungane som hadde hjulpe han på butikken tidligere.
«Hei, mi ville bare levere denne. Den lå igjen når du reiste, og mi så den’kje då mi hjalp de å pele opp varene.» Dei holdt fram ei pakke med heimsmør og smilte. Jentene hadde sykla opp te han med smøret! «Neimen i alle dager, tusen takk» stotra Gamlingen. Han va så forfelt at han fekk mest ikkje fram et ord. «Håper du kommer på 17.mai feiringa i morra. E skal holde tale med bautaen» sa den eine jenta. Dei to andre jentene nikka og smilte. Tydelig kry av venninna si. «Ska du holde tale? Med bautaen?» spørte han. «Ja» svara jenta. «også speler e i korpset au, så det blir ein hektisk dag. Men e syns det e moro då. E både gleder me og gruer me» sa jenta. «men nå får mi avgårde igjen. Ha det fint. Håper mi seast i mårra». Jentene gjekk tilbake til syklane sine og tok avgårde.
Gamlingen subba inn på kjøkkenet igjen. Tenk at jentene hadde sykla heilt opp frå butikken for å gi han smørpakka. Og så skulle ho eine tale med bautaen. Talen med bautaen va viktig. Også spelte ho i korpset. Han likte ikkje så godt korpset, men kanskje han fekk ta turen alikevel? Om ikkje anna så konne han kjøpe ein is te jentene hvis han så dei, som takk for at dei hadde levert han smøret. Gamlingen sukka, og gikk opp på loftet for å se om han hadde dressen sin der ennå…
Presis klokka ni kom burugla tutans inn i tona. Han kjente irritasjonen vekse. Måtte alt det kvinnfolket foretok se være så høglydt! «Så fin du var» hausta ho. Gamlingen rødma. Han hadde fonne fram dressen din. Den va så gammal at den va nesten kommet tilbake på moten, men det visste ikkje gamlingen. Den va brun med store ruter, og skjorta va lyseblå. Slipset hadde han strevd nåke duglig med, men det hang nå der i ein slags knute. Han hadde vannkjemma håret, men augebryna va like bustete som dagen før. Han ville ikkje følge kommandoer fra hvem som helst. Han hadde te å me fonne fram et gammalt flagg.
Kjerringa hadde på seg bunad. Han visste ikkje hå for ein det va, og ikkje gadd han spøre heller. Han va fortsatt litt fornærma for at ho hadde bedt han kløppe se. På veien nerover gikk kjeften på kjerringa i ett. Ho gleda seg så, og ho va så glad for at han ville bli med så ho slapp å stå aleine, og det var så gildt med alle de pynta menneskene, alle bunadene, korpsmusikken og ho lurte på hvordan talene kom til å bli, hvem som skulle holde talene, og slik holdt ho på heilt te dei parkerte bilen med sentrumsbygget. Gamlingen trengte ikkje være redd for å finne på nåke å preke om i alle fall.
Der va allerede mykje folk. Kjerringa hadde allerede lagt opp plan for dagen. Dei skulle stå med Almuestaua til toget kom, så skulle dei gå med toget ned til Gjerstadheimen og tilbake til kjørka. Gamlingen helste på fleire kjente, men der va flest ukjente. Budde alle dessa i bygda? Alle va pønta i sin finaste stas. Kvinnfolka va så fine i bunadane sine. Dei sto så nystrøkne og forseggjorte. Han likte Åmlibunaden best. Då han va guttonge va det ikkje så mange bunader. Men han hoksa mora som styra og stressa med å få han og faren te å bli bledde karer te 17.mai. Og jaggu greide ho det ikkje, hvert einaste år. Kjerringa skravla med alle ho konne komme i prek med. Folk måtte bli gårr lei av ho, tenkte Gamlingen. Einaste gongen ho tidde still va når toget kom, og korpset uansett ville overdøvd ho. Han blei blank i augene når han så dei fine ungane, og dei stramme musikantane. Der va både unger og vaksne i korpset, og dei va utrulig flinke te å spele. Der va ikkje så mykje skrål frå ungane, men dei va kanskje sjenerte.
Oppe med Gjerstadheimen blei heile toget et salig kaos. Men sjøl om alt va eit heftig virrvarr, så virka det som om folk visste hen dei skulle stå. Ordføreren holdt tale. Han va fortsatt imponert over at et kvinnfolk konne være ordfører. Når dei spelte nasjonalsangen fekk han nåke i auga, så han måtte tørke litt med lommetørkleet. Kjerringa kikka skrått på han og smilte forsiktig. Han lot som han ikkje så ho. Med kjørka stilte alle se på kjørkebakken, og korpset og nåka stramme damer i bunader stilte seg på øversida. Med bautaen stod seks ungdommer med dei store flagga. Sola skinte og sjøl om der va litt vind, så merka en ikkje det når dei stod så tett sammen – bygdefolket.
Jenta gikk opp og gamlingen kjente at han blei litt kry. Han kjente jo på en måte jenta som skulle tale. Og han syns ho va så flink! Ho preka høgt og tydelig, og ho snakka om å heldig ho va. Ho konne bare gå i kjøleskåpet og finne mykje mat, og ho hadde ei god seng. Det va kje alle som hadde det slik. Nei, det va heilt sant! Gamlingen hoksa sjøl tider der dei ikkje hadde mykje å ete, og netter der en ikkje fekk sove for det va krig i landet. Det va godt at ungdommane ikkje tok det for gitt, det dei hadde i dag. Då ho va ferdig la ho høytidelig ned kransen med bautaen, og heile bygda sang «Ja vi elsker». Gamlingen sang litt, men ikkje så høgt. Igjen fekk han nåke i augene, og måtte opp med lommetørkleet.
På skulen va der mykje folk. Dei selte kaker, brus og is. Han og kjerringa sette seg ned i gymsalen og åt litt lapskaus. Kjerringa slutta aldri å preke, både te han og te alle dei som gikk forbi. Han tenkte at han kom ikkje te å ha hår igjen i ørene når denna dagen va over. Der kom fleire te ront bordet, og skrollen gikk. Nåka fortelte historier og gamlingen lo godt fleire gonger. Han hadde nesten glømt å flinke gjersdølingane va te å fortele. Det gikk ikkje an å preke slik te vegårsheiingane. Dei forsto ikkje humoren på same viset. Sjøl om nåka historier va litt på kanten, så va der omtanke for inaen i bånnen. «Det va ein heftig dugnad dei stella te i Myra her om dagen» sa plutselig ein av karane ved bordet. «Å ja?» sa Gamlingen. «Ja» fortsatte karen «dei va nærmere 40 stykker som stella opp og hjalp te med ved og plattinger, vann og grus. Trur mest heile brannkorpset og ambulansefolka og endå nåka va med. Både store og små, kvinnfolk og mannfolk.» Gamlingen kjente han blei varm i bringa. For nåka folk han delte bygda si med! Ja, omtanken for inaen va stor, det va der ingen tvil om!
Kjerringa tok se ein tur ut, men gamlingen totte der va så varmt, og skrollen va så gild at han ville ikkje gå ifrå. Då ho kom tebars hadde ho kjøpt ein fargerik sak ho kalte slusj. Gamlingen tok ein slurk og stussa. Den va frisk og god, men va mest som ei blanding av is og saft. Slikt nåke hadde han ikkje smakt før. Han va oppe og handla litt kake, og han greide mest ikkje å velge. Der va et utvalg han ikkje hadde sett maken te. Å alt va heimbaka! Han fekk spandere et støkke søsterkake på kjerringa tenkte han. Sia ho hadde tvunget han med på denna testelninga. Han satte kakestykket og ein kaffikopp ner føre ho, og blunka te ho. Han skulle ikkje sei et ord om baksten hinners. Det fekk bli ein hemmelighet dei to imellom. Kjerringa rødma litt og smilte.
Gamlingen fekk se jentene frå dagen før. Han gikk bort og stakk te dei ein pengelapp. «Som takk for hjelpa i går. Se om dykkan kan få kjøpt nåke is for denna». Jentene takka og smilte, og te gamlingens store overraskelse fekk han ein klem av dei fine jentene. Han blei litt grumsete i halsen, og igjen kjente han at augene blei blanke. Sånn kjekk ungdom altså. Dei gikk ut og så på underholdninga. Ungane va så flinke te å synge. På ein sang dansa ein heil skokk av unger oppe på plenen. Dei va ugoskelig flinke! Han konne ennå hokse ein 17.mai dei va på Løyte skule, og ein guttonge frå indrevei sang «Fly lille fugl» for dei. Det va så fint, og guttongen va blitt lova ei flaske Solo for innsatsen.
Dei blei etter hvert enige om at det nærma seg heimreise. Dei va mette og fornødde, varme og trøtte i beina. Det va blitt så varmt, og seint på dagen, at kvinnfolka i bunad begynte å dra i halsknappen og sitte breidbeint i stakken. Ungane hadde kasta jakkene for lenge sida, dei va svette i luggen og dei eingong så kvite skjortene hang på utsida buksene
.
Dei sa ikkje stort på bilturen heim. Dei satt i sine eigne tanker. Kjerringa hadde møtt så mange mennesker, og ho hadde tydeligvis omsider fått preka seg tom. Gamlingen takka ho for turen når dei kom heim. Han håpa ho skjynte at han ikkje va så morsk på ho lenger. Han tilbydde se å betale ho for turen, men det skulle ho ikkje ha nåke av. «Nei kjære deg. Jeg er så glad for at jeg kunne få med meg noen på dette. Det er lettere å komme i prat med bygdefolket når man kommer sammen med en de kjenner. Nei, dette skal jeg ikke ha noe for. Men du må gjerne komme bort til meg i morgen, for da skal jeg bake Gjerstadkling. Jeg fikk oppskriften av en av damene jeg ble kjent med i dag.» Gamlingen blei skeptisk, og kjerringa forstod hva han tenkte. Ho satte i ein høg latter, og sa «slapp av! Jeg skal ikke prøve meg på dette alene! To av damene kommer på besøk skjønner du, så de skal lære meg dette. Er det ikke flott? At de vil komme på besøk, og vise meg hvordan dette gjøres på ekte gjersdølsk vis? Jeg elsker denne bygda her altså!» Gamlingen smilte når han stod igjen på tona og så ho kjørte heim te se sjøl.
Igjen så tenkte han: «E e jaggu glad e blei født gjersdøling».
– Gamlingen har feira 17.mai. Jeg vet ikke hvorfor han stadig dukker opp i hodet mitt, men jeg håper dere liker historia. Gamlingen (og Kjerringa som dukker opp her) er fiktive, samt deler av handlinga. Noen personer kjenner dere igjen, og mye er henta fra dagliglivet i bygda vår. Jeg håper dere liker del 2.
Hilsen Anne Grethe, «hobbyforfatter» 🙂
